Pleśń śniegowa zbóż i traw [Microdochium nivale]

Występowanie i znaczenie

Przede wszystkim na życie i jęczmieniu; w rejonach szczególnie zagrożonych także na pszenicy. Pleśń śniegowa może wyrządzić poważne szkody.

Okres wykrywania

Pierwsze szkody na jesieni po wschodach względnie po rozkrzewieniu się, wyraźnie widoczne wiosną.

Obraz choroby

Pierwsze uszkodzenia ujawniają się już na jesieni. W lukach łanu znajdują się skręcone na kształt korkociągu siewki albo zdrobniałe rośliny, pokryte białoróżową, watowatą grzybnią. Wiosną, po stopnieniu śniegów, chore rośliny są pokryte pleśnią o barwie od brudnobiałej do jasnoróżowej, która przy słonecznej i wietrznej pogodzie znów znika. W zainfekowanych miejscach tkanki występują również czarnobrązowe owocnie (otocznie). Porażone rośliny obumierają. Przeżywające rośliny zbóż mają jednak zahamowany wzrost, a ich kłosy często wytwarzają słabo wykształcone ziarna. Zarodniki z roślin chorych infekują ziarno zdrowych kłosów. Przenoszenie grzyba następuje przede wszystkim poprzez materiał siewny, może jednak także wychodzić z gleby, ponieważ patogeny potrafią przetrwać na resztkach pożniwnych.

Wzmożone występowanie

• zakażony materiał siewny,
• zbyt gęsty siew i wybujały łan,
• pokrywa śnieżna na niezamarzniętej glebie (niewielkie natężenie światła, wysoka zawartość CO₂).

Możliwość pomylenia

Obumierające rośliny chore na zgniliznę ozimin

Agrotechniczne działania zapobiegawcze

• dobre przyoranie resztek pożniwnych,
• stosowanie zdrowego i prawidłowo zaprawionego materiału siewnego,
• wczesne nawiezienie N na wiosnę.