Łamliwość podstawy źdźbła [Oculimacula yallundae]

Występowanie i znaczenie

Najważniejsze schorzenie podstawy źdźbła, atakuje przede wszystkim pszenicę, ale także jęczmień ozimy, żyto ozime i w mniejszym zakresie zboża jare.

Okres wykrywania

Od końca krzewienia do początku strzelania w źdźbło.

Obraz choroby

Około końca krzewienia na pochwach liściowych przy powierzchni gleby widoczne są ostro odgraniczone szklistobrązowe, w centrum porażenia po części pękające plamy. U starszych roślin w okresie od strzelania w źdźbło lub kłoszenia tworzą się w dolnej części źdźbła między 1 i 2 węzłem podłużne, szarobrązowe plamy z jasnym środkiem.

We wnętrzu źdźbła powstaje watowata grzybnia, powodująca zmurszenie podstawy źdźbła. Porażone źdźbła tracą swoją stabilność i wylegają, przy czym źdźbła pojedynczo albo gniazdowo są silnie splątane (w przeciwieństwie do wylegania z innych przyczyn). Korzenie pozostają zdrowe. Przy
wiosennym porażeniu plantacji może też dojść do płonności względnie bielenia kłosów bez wylegania.

Wzmożone występowanie

• gęsty płodozmian zbożowy,
• za głęboki i za wczesny siew jesienny,
• łagodna zima i mokra, chłodna wiosna,
• podatne odmiany.

Możliwość pomylenia

Oczka na pszenicy na skutek porażenia rizoktoniozą (plamy o czarnobrązowych, ostrych brzegach)

Agrotechniczne działania zapobiegawcze

• stosowanie odpornych odmian,
• przyspieszanie rozkładu resztek pożniwnych,
• uprawa pszenicy jako pierwszej rośliny zbożowej po niezbożowych,
• przejście na więcej zbóż jarych.