Życica wielokwiatowa [Lolium multiflorum gaudini]

Inaczej rajgras włoski lub kąkolnica. Gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych. Preferuje stanowiska o dobrych stosunkach powietrzno-wodnych, zasobne w składniki pokarmowe, nie podmokłe. Do wzrostu i pełnego rozwoju wymaga nawożenia azotowego. Jest wrażliwa na długotrwałe susze, niskie temperatury i pleśń śniegową.

Występowanie

Jako chwast spotykana jest na polach, gdzie uprawiane są zboża. Spotykana jest również na plantacjach buraków, koniczyny i rzepaku. Ponadto spotkać ją można na miedzach, pastwiskach, przydrożach, a także na łąkach.

Opis rośliny

Roślina gęstokępkowa, która w polskich warunkach jest najczęściej rośliną dwuletnią, rzadziej jednoroczną. Życica wielokwiatowa kwitnie od czerwca do lipca. Jej łodyga może dorastać do wysokości 60-80 cm. Źdźbło trawy jest koloru żywozielonego. Liście życicy wielokwiatowej są jasnozielone, na spodniej stronie błyszczące. Strona wierzchnia liści jest wyraźnie rowkowana. Pochwy liściowe są szorstkie. Młode liście najczęściej są zwinięte. Kwiaty zebrane są w kłosy złożone. Każdy kłos składa się z 11-22 kłosków, które odrastają od zagłębień głównej osi. Kłosek znajdujący się na szczycie ma 2 plewy. Pozostałe kłoski mają po 1 plewie. Plewy stanowią maksymalnie ½ długości kłoska. Dolne plewki osiągają długość do 8 mm, a ość plewek osiąga długość do 15 mm. Owocem życicy wielokwiatowej jest ziarniak, którego długość w przybliżeniu jest trzykrotnie większa od szerokości. Długość ziarniaka wynosi od 5 do 7 mm. Może kiełkować w niskich temperaturach rzędu 3-4°C. Minimalna temperatura niezbędna do jej dalszego wzrostu wynosi 6°C.

Jest autotrofem. Przeprowadza fotosyntezę typu C4. Proces fotosyntezy może więc odbywać się przy przymkniętych aparatach szparkowych. Na plantacjach roślin użytkowych w wyniku konkurencji o światło i składniki pokarmowe obecność życicy wielokwiatowej może doprowadzić do wydłużania się uprawianych roślin, w wyniku czego dochodzi do słabszego rozwoju systemu korzeniowego.