Sucha zgnilizna kapustnych [Plenodomus lingam]

Znaczenie

Szerokie rozpowszechnienie w głównych rejonach uprawy rzepaku oraz innych roślin rolniczych i warzywnych (w tym głównie kapustnych). Infekcje powodowane przez sprawcę choroby mogą prowadzić do znacznych strat w plonie nasion nawet o 75%, jesienne infekcje liści mogą osłabiać rośliny prowadząc tym samym do obniżenia ich mrozoodporności.

Występowanie

Podczas całego okresu wegetacji, zwłaszcza przy wysokiej wilgotności powietrza lub podczas deszczowej aury przy temperaturze powietrza powyżej 15°C.

Rozpoznawanie

Sprawca choroby atakuje rzepak już jesienią i to infekcje jesienne są najgroźniejsze. Porażeniu mogą ulec już siewki, liścienie oraz liście właściwe. Objawy choroby na liściach, widoczne są wówczas w postaci jasnobrunatnych plam o średnicy od 3 do 20 mm, które najczęściej przybierają owalny kształt i otoczone są brunatną obwódką.

Niekiedy plamy mogą przybierać barwę szarą czy białą. Na plamach zaobserwować można czarne punkciki – są to piknidia, czyli owocniki grzyba. W momencie, kiedy owocniki są w pełni dojrzałe, przy wilgotnej i deszczowej aurze następuje uwalnianie zarodników konidialnych, w wyniku czego porażeniu ulegają kolejne rośliny.

Objawem porażenia roślin wiosną jest przewężenie szyjki korzeniowej lub części korzenia rzepaku. Objawy choroby na łodygach widoczne są w postaci brunatnobrązowych rozległych plam z piknidiami. Osłabiona przez grzyb łodyga korkowacieje i murszeje, dlatego łatwo się łamie, przez co roślina przedwcześnie dojrzewa. Problemem są również szkodniki, które uszkadzając tkanki uprawianych roślin zwiększają ryzyko infekcji.

Grzyby zimują w resztkach porażonych roślin. Najczęściej są to łodygi rzepaku lub innych roślin z rodziny kapustnych, ale także samosiewy rzepaku. Patogen może przenosić się również z nasionami, a zarodniki przenoszą się wraz z wiatrem na odległość kilku do kilkunastu kilometrów.

Wzmożone występowanie

• zainfekowany materiał siewny,
• obecność chwastów z rodziny kapustowatych,
• niezagospodarowane resztki pożniwne,
• żerowanie szkodników powodujących uszkodzenia łodyg (chowacz brukwiaczek, chowacz czterozębny),
• za duża gęstość siewu.
  
  

Agrotechniczne działania zapobiegawcze

• staranne przyoranie resztek pożniwnych,
• eliminacja samosiewów rzepaku,
• zwalczanie szkodników – chowaczy łodygowych,
• eliminacja chwastów z rodziny kapustowatych,
• stosowanie kwalifikowanego zaprawionego materiału siewnego,
• stosowanie prawidłowego płodozmianu,
• dobór odmian o podwyższonej odporności na suchą zgniliznę kapustnych.